شهید حسین خرازی

بسم الله الرحمن الرحیم
شهید « حسین خرازی»

روز جمعه ماه محرم سال ۱۳۳۶ در اصفهان خانواده با ایمان خرازی مفتخر به قدوم سربازی از عاشقان اباعبدالله ( علیه السلام) گشت. هوش و ادب ؛ زینت بخش دوران کودکی او بود و در همان ایام همراه پدر به نماز جماعت و مجالی دینی راه یافت و به تحصیل علوم در مدرسه آب که معلمان آنجا افرادی متعهد بودند؛ پرداخت. اکثر اوقات پس از تکالیف مدرسه به مسحذ محله به نام مسجد (سید) رفته و با صدای پر طننیش اذان و تکبیر می گفت. در سال ۱۳۵۵ پس از اخذ دیپلم طبیعی برای طی دوران سربازی به مشهد اعزام گشت. او ضمن گذراندن دوران خدمت ، فعالانه به تحصیل علوم قرآنی در مجامع مذهبی مبادرت ورزید.
از همان روزهای اول انقلاب در کمیته دفاع شهری مسئولیت پذیرفت و برای مبارزه با ضد انقلاب داخلی و جنگ های کردستان قامت به لباس پاسداری آراست و لحظه ای آرام نگرفت.
با شروع جنگ تحمیلی به تقاضای خودش راهی خطه جنوب گشت . در سال ۱۳۶۰:پس از آزادی بستان تیپ امام حسین ( علیه السلام) را رسمیت داد. که بعدها با درخشش او نیروهایش در رشادت ها و جانفشانی ها، به لشکر امام حسین ( علیه السلام) ارتقا یافت.
حسین ، قرآن را با صدای بسیار خوب تلاوت می کرد و با مفاهیم آن مانوس بود. حساسیت فوق العاده و دقت زیادی در مصرف بیت المال و اجرای دستورات الهی داشت .
از سال ۱۳۵۸ تا لحظه آخر حضورش در صحنه مبارزه تنها ایام مرخصی کاملش خنگام زیارت خانه خدا ( شهریور ۱۳۶۵) بود. در سایر موارد ، سالی یکبار به مرخصی می آمد و پس از دیدار با خانواده شهدا و معلولین ، با یاران با وفایش در گلستان شهدا به خلوت می نشست و در اسرع وقت به جبهه باز می گشت.
در طول مدت حضورش در جبهه ۳۰ ترکش میهمان پيکر او شد .
دور تا دور نشسته بودیم؛ نقشه ، آن وسط پهن بود. حسین گفت ؛ ( تا یادم نرفته اینو بگم ، اونجا که رفته بودیم برای مانورریه تیکه زمین بودو گندم کاشته بودند . یه مقدار از گندم ها از بيم رفته بود . بگید بچه ها ببینند چقدر از بین رفته ، پولش به صاحبش بدن .
نگاهش کردم یه ترمه دستش بود، روی خاک نقشه منطقه را توجیه می کرد.
بهم برخورده بود، فرمانده گردان نشسته ، یکی دیگر دارد توجیه می کند. فکر می کردم فرمانده گروهان است یا دسته . نديده بودمش تا موقع ، بلند شدیم . می خواست برود ، دستش را گرفتم . گفتم : (شما فرمانده گروهانی؟) خندید …
گفت : 《 نه یه گم بالاتر》. دستم را فشار داد و رفت .
حاج حسین گفت :《 تو اینو نمی شناسی ؟》
گفنم: 《 نه کیه؟》
گفت : 《 یه ساله جبهه ای ، هنور فرمانده تیپ را نمی شناسی ؟ 》
همین طور حسین را نگاه می کرد . معلوم بود باورش نشده حسین فرمانده تیپ است . من هم تپل که آمده بودم ، باورم نشده بود .
حسین آند، نشست روبه رویش.
گفت: 《 آزادت می کنم بری.》 به من گفت : 《 بهش بگو.》
ترجمه کردم ولی باز هم معلوم بود باورش نشده .
حسین گفت : 《 بگو بره خرمشهر ، به دوستاش بگه راه فراری نیست ، تسلیم بشن . بگه کاری باهاشون نداریم . اذیت شون نمی کنیم. 》
خودش بلند شد دست های او باز کرد. افسر عراقی می آمد، پشت سرش هزار هزار عراقی با زیر پيراهن های سفید که بالای سرشان تکان می دادند . داییش تلفن کرد و گفت: 《 حسین همینجور تیکه و پاره و تخت بیمارستان افتاده، شما همینطور نشستین؟》
گفتم :《 نه خودش تلفن کرد . و گفن : دستش یه خراش کوچک برداشته. پانسمان می کنه می آد. گفت :شما نمی خواد بیان. خیلی هم سرخال بود. 》
گفت : 《 چی رو پانسمان می کنید ؟ دستش قطع شده. 》
همان شب رفتین یزد ، بیمارستان .
به دستش نگاه می کردم. گفتم:《 خراش کوچک !》
خندید…
گفت دستم قطع شده ، سرم که قطع نشده .
در عملیات خیبر دست راستش را به خدا هدیه کرد. در عملیات کربلای ۵ زمانی که در اوج آتش توپخانه دشمن، انفجار خمپاره آی این سردار بزرگ را در روز جمعه 8/12/1365به سربازان شهید لشکر امام حسین ( علیه السلام ) پیوند داد و روح عاشورایی او به ندبه شهادت ، زائر کربلا گشت و بنا به سفارش خودش در قطعه شهدا و در میان یاران بسیجی اش میهمان خاک شد .
اللهم الحقنا بهم….

گردآورنده: گروه تحقیق و پژوهش موسسه فرهنگی _قرآن وعترت اسوه تهران
منبع: ماهنامه فرهنگی اجتماعی اسوه_ شماره 100/ ماه شعبان1442