نظم و حال خوب (قسمت ششم)

بسم الله الرحمن الرحیم
نظم و حال خوب (قسمت ششم)

از لحظه های ناب دانایی درمورد نظم ، یک به یک عبور کردیم و رسیدیم به اینجا، فهمیدیم کجای کارمان راباید اصلاح کنیم و چقدر می توان از محیط اطراف ، از سلامتی، فکر و آرامش درست استفاده کرد ، تا بدین طریق به آنجا که دلخواهمان است رسید، چرا که اگر خودت برای خودت برنامه ای تدارک نبینی، دیگران برایت برنامه ریزی خواهند کرد و در انتها حسرتی بی ثمر تمام وجودت را مثل موریانه خواهد خورد.
خدارا شکر که قبل از افتادن در وادی ترسناک حسرت ، تصمیم گرفتیم نظمی به زندگی بدهیم و ثمره آن را بعد از تلاشهای زیاد برداشت کنیم، ثمره ای که دل همه را غنج می دهد و خنده آرامش را از درونمان به تمام اطرافیانمان هدیه خواهد کرد!! آیا این بهترین ثمره تلاش نیست؟
حالا که پله های رسیدن به هدف را طی کردیم نوبت آن رسیده است که برنامه ریزی را شروع کنیم:
برنامه ریزی
برنامه ریزی یک اکسیر طلایی برای خوب سپری کردن روزهاست؛ وقتی حرفش می آید تمام سلولهای بدنم به صف می ایستند تا آماده باش دستورات من باشند و تمام تلاششان را با استمداد از خداوند و عزم و اراده به سرانجام برسانند؛ برنامه ریزی یک ساختمان زیبا ، منظم و تمیز است که ستونهایش محکم گذاشته شده و تمام آن را هاله ای از امید و عشق و نگاه پرمهر خداوند احاطه کرده است. این عنصر مهم ، عنصر مشترک در زندگی تمام انسانهای موفق گذشته و حال و آینده است؛ یک حس مشترک در تمام افراد موفق وجود دارد ، همه آن ها دوست دارند از دقایق عمرشان -که فقط یکبار به آنها ارزانی شده است - به نحو احسن استفاده کنند؛ دوست دارند شادی فعالیت را حس کنند و از تنبلی و سستی گریزانند... در برنامه ریزی روزانه یا طولانی مدت لازم است به چند نکته مهم ، توجه خاصی داشته باشیم؛
1- انجام هر کار در زمان خود
اساس یک برنامه ریزی اصولی این است که کارها را در زمان خودشان انجام دهیم، و از تنبلی و سستی و واگذاری آن به زمان دیگر پرهیز کنیم.
امام علی علیه السلام - چنانچه قبلا گفتیم - در عهدنامه مالک اشتر می فرمایند: «از عجله در مورد کارهایی که وقتشان نرسیده، یا سستی در کارهایی که امکان عمل آن فراهم شده، یا لجاجت در اموری که مبهم است، یا سستی در کارها هنگامی که واضح و روشن است، بر حذر باش! و هر امری را در جای خویش و هر کاری را به موقع خود انجام بده.» (نهج البلاغه نامه 53)
ثمره موکول کردن به زمان بعدی چیزی جز تلمبار شدن کارهایمان نخواهد بود ودر انتها نومیدی و رها کردن برنامه ریزی و بازگشتن به روز های بی هدفی!!!
2- وقت برای خودمان
در برنامه ریزی باید یادمان باشد که زمانی برای شادی و تفریح و استراحت قرار دهیم ، در غیر این صورت به زودی خسته خواهیم شد، درست است که ارزش وقت بسیار زیاد است ولی در صورت عدم توجه به نیازهای اصولی و شخصی خودمان ، به مرور ارزش برنامه ریزی کم شده و تبدیل به یک غول ترسناک می شود؛ بهتر است در برنامه مان برای مدت کمی ، به دیدار دوستان و خانواده و خویشاوندان برویم، با بچه ها بازی کنیم ، برای خودمان جشن بگیریم و لحظاتی را برای راز و نیاز با خداوند و ادای واجبات حال و قضای واجبات گذشته اختصاص دهیم چرا که ما به غذای روحانی هم احتیاج زیادی داریم.
3- وقت برای عزیزانمان
لازم نیست در برنامه ریزی عزیزانمان را حذف کنیم به این دلیل که ممکن است وقت ارزشمند ما را بگیرند؛ چرا که بعد از مدتها وقتی به هدف والای خود رسیدیم دیگر عزایزانمان در کنارمان نیستند و حسرت کم توجهی به آن ها با هیچ چیزی قابل جبران نخواهد بود؛ بهتراست در برنامه خود جایی برای این عزیزان اختصاص دهیم تا در انتها شادی رسیدن به هدف را با آن ها قسمت کنیم و میوه این ثمره را باهم نوش جان کنیم.
4- جای خالی برای اتفاق های غیرمنتظره
در برنامه ریزی باید همیشه جایی برای یک رخداد غیر منتظره خالی نگه داریم ، اگرآن رخداد اتفاق افتاد که ما آماده ایم و اگر اتفاق نیفتاد می توان خواندن یک کتا ب را که مدتها آرزوی خواندن آن را داریم در این برنامه قرار داد، خواندن کتاب یا یادگرفتن فلان حرفه و یا هرکار دیگری که به آن علاقه داریم و مدتهاست در فکر آن هستیم و به هر دلیلی نتوانستیم آن را انجام دهیم.
5- زمان بردن یادگیری برنامه ریزی
در ابتدا ممکن است نتوانیم به نحو احسن از برنامه ریزی خودمان استفاده مفید راببریم زیرا طول میکشد تا برنامه ریزی و عمل به آن را یادبگیریم ؛ نگران نباشید بعد از مدتی تبدیل به یک استاد زبر دست می شوید.
6- بلند پروازی نکنیم
این خیلی مهم است که هدفهای معقولی انتخاب کنیم و به شرایط غیر قابل تغییرمان توجه کنیم؛ مثلا فردی که بیماری سختی دارد نمیتواند یک برنامه ریزی سخت برای قبولی در دانشگاه هاروارد داشته باشد چرا که لازمه این کار، سخت درس خواندن است ویک برنامه سخت و فشار بیش از حد به جسم او ضربه میزند.
ادامه دارد...

نویسنده: فاطمه صالحی

منبع: نهج البلاغه