لا معبود الا خدا

بسم الله الرحمن الرحیم
عبادت و اطاعت انحصاری خدا و نفی عبودیت غیرخدا
اکنون که تو معتقد به توحید شدی؛ معتقد شدی که خدایی یکتا، فرمانروایی آسمان‌ها و زمین را به عهده دارد و تربیت می‌کند تو را؛ و اکنون که دانستی که این توحید زمانی برای تو ارمغان‌آور سعادت خواهد بود که همراه با تعهد و مسئولیت‌ها باشد و تو زمانی به آن سعادت خواهی رسید که به تعهداتت پایبند باشی و همه آنچه به آن مأمور شده‌ای را به بهترین شکل انجام دهی؛ باید به دنبال آن باشی که این تعهدات و مسئولیت‌ها چیست؟ و تو چگونه باید به آن‌ها متعهد شوی؟ از تو چه خواسته‌اند؟ و چرا باید به آن‌ها پایبند باشی؟
باید به دنبالش باشی و راه آن نیز بسیار ساده است.

در زمانه‌ای که به راحتی می‌توانی به بهترین و کامل‌ترین منابع دینی دسترسی داشته باشی، دیگر جای هیچ دودلی و تردید نیست.
فقط عزمی راسخ می‌خواهد که حرکت کند به سوی اطاعت، عبادت و بندگی.
و این را نیز بدان که عبادت فقط تقدیس و احترام قلبی و خم و راست‌شدن در برابر یک موجود برتر نیست؛ بلکه اطاعتِ هرکسی به صورت مستقل و بی‌قید و شرط، عبادت اوست.
«از جمله چیزهایی که اگر پیروی‌اش کردی، عبادت آن را کردی، قانون است. از جمله چیزهایی که اگر پیروی‌اش کردی، عبادت کردی، نظم اجتماعی است. از جمله چیزهایی که اگر اطاعتش کردی، عبادت کردی، سنت‌ها و آداب است. پس به کدام قانون عمل کنیم؟ آیا به قانون عمل نکنیم به سنت‌ها و آداب عمل نکنیم؟ از نظمی و نظامی پیروی نکنیم؟ چرا؛ ولیکن سعی کن این همه خدایی باشد تا تو در حال اطاعت، در حال تبعیت؛ بنده خدا و مشغول عبادت خدا باشی.»
وقتی تعهدات را، وقتی مسئولیت‌هایت را شناختی و آرام‌آرام این تعهد و مسئولیت‌ها، از منطقه فکر و دل تو بیرون آمد و بالا رفت و وارد جامعه شد؛ خواهی دانست که توحید در جامعه یعنی حکومت، اقتصاد، روابط بین‌الملل و... که برای تو و جامعه بشری نظم و سیستم و شکلی ایجاد خواهد کرد که با جامعه غیرتوحیدی به طور کلی در تضاد و تعارض است؛ حتی اگر جامعه غیرتوحیدی همان مسائل را رعایت کند.
اما تفاوتی اساسی هست بین جامعه توحیدی با جامعه غیرتوحیدی که به ظاهر بسیار شکیل و آراسته است و آن اینکه در جامعه توحیدی اولین قطعنامه‌ای که حاکم است این است که نباید هیچ کس و هیچ چیز جز خدا را عبودیت و اطاعت کرد.
که اگر غیر خدا عبادت و اطاعت شود؛ با هدفی که خدا، برای آن، انسان را خلق کرده است منافات دارد. با تکامل و تعالی انسان، با روح آزادی انسان منافات دارد.
پس اولین اصل در جامعه توحیدی، عبودیت و اطاعت خداوند است. خداوند باید اطاعت و عبادت شود؛ هم در تکوین و هم در تشریع.
قانونگذار در جامعه دینی فقط و فقط خداست. حکم خداست که باید در جامعه اجرا شود.
همه عقل‌ها در برابر عقل حاکم خداوند، عقل ناقص است؛ زیرا تنها و تنها خداوند است که هدایت و رهبری می‌کند انسان‌ها و خردهای‌شان را.
پس حال که این همه را دانستی، جای تردید نیست؛ جامعه را آنگونه بساز که امکان اجرای احکام الهی در آن باشد؛ حتی خود تو مجری و مدافع قانون باشی؛ قانونی که خدای بی‌همتا و حکیم از طریق پیامبر عظیم‌الشأنش برایت به ارمغان آورده است.
و چه گواراست نوش جان‌کردن این احکام...

برداشتی آزاد از جلسه دهم و یازدهم کتاب «طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن»؛ مقام معظم رهبری