انتخاب با توست ؛ هدایت یا گمراهی در گرو ایمان یا کفر

بسم الله الرحمن الرحیم
«ایمان و باورِ توأم با عمل، آنچنان که فرهنگ قرآنی معین می‌کند، مساوی‌ است با تمام شرایط خوشبختی و سعادت، از نظر احتیاجات و نیازهایی که یک انسان برای خود میتواند تصور بکند.»
برای اینکه به سرمنزل مقصود برسی، برای اینکه از سعادت و خوشبختی حقیقی بهره‌مند شوی، باید مجهز به ابزار و وسایل مخصوص این راه شوی.
تو برای هر کاری به ابزاری نیاز داری. تا زمانی که در این دنیا زندگی می‌کنی، به ابزار و وسیله‌ها محتاج و نیازمندی.

حال برای رسیدن به خوشبختی و سعادت باید بدانی ابزار مورد نیازت چیست.
خداوند در قرآن به تو نوید می‌دهد که اگر باور قلبی به او داشته باشی، شرایط و ابزار را برایت مهیا خواهد کرد.
اولین شرط و ابزار، شناخت هدف زندگی‌ات و راه رسیدن به آن است.
همان‌طور که در این دنیا برای انجام کارهای بزرگ، هدف‌های اصلی و فرعی مشخص می‌کنی، برای رسیدن روح و جانت به سعادت و خوشبختی نیازمند یافتن هدف خلقت هستی.
باید بدانی که هدف خلقت انسان، عبودیت و بندگی خدای بزرگ است.
و در این راه، امیدت فقط به لطف و کرم و فضل‌های بیکرانش باشد که دمادم بر تو خواهد وزید.
پس از آن توبه کن از تمامی گناه‌ها و خطاهایی که دانسته و ندانسته مرتکب شدی.
پرده‌های جهل و غرور و پندارهای کودکانه‌ات را پاره کن و از آن همه عُجب خیالی خارج شو.
و در تمام این راه و مسیر، دستاویز و تکیه‌گاهت را فقط خدا بدان و بس.
«اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَي النُّورِ».
«خدا سرپرست و هم‌جبهه مؤمنان است. خدا ولیّ مؤمنین است، یعنی پیوسته با مؤمنین است، یعنی چه پیوسته با مؤمنین است؟ یعنی خدا و مؤمنین در یک صف‌اند، دشمنان خدا در صف دیگر، در مقابل مؤمنین و در مقابل خدا. «اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا» خدا سرپرست و هم‌جبهه مؤمنین است. «يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَي النُّورِ» آنان را از ظلمت‌ها می‌رهاند و به سوی نور می‌رساند. آنان را از ظلمت‌ها، ظلمت‌های جهل، غرور، نظام‌های تحکم‌آمیز و ضدانسانی، همه آن چیزهایی که برای بشر و برای گوهرِ بینش بشر، زندان و سیاه‌چالی محسوب می‌شود، آنان را از این ظلمت‌ها می‌‌رهاند و به نور، چه نوری؟ نور معرفت، دانش و ارزش‌های انسانی می‌رساند. خدا با مؤمن این کار را می‌کند. هرگز غیرمؤمن را، بی‌ایمان را، شک و تردیدگرا را، کافر ناسپاس را به نور نمی‌رساند؛ لذا مشرک همیشه مضطرب است، مشرک همیشه دغدغه دارد، مشرک همیشه زندگی‌اش زندگیِ توأم با اضطراب است، برایش نورانیت نیست، معرفت واقعی نیست، شناخت درست نیست، به هر جا برسد.»

برداشتی آزاد از جلسه ششم کتاب «طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن»؛ مقام معظم رهبری