خطر هوای نفس بیش از خطر شیطان

بسم الله الرحمن الرحیم

خداوند شیطان را «عَدُوٌّ مُبِينٌ» معرفی می‌کند. می‎فرماید شیطان دشمن آشکار تو است.

اما در آیاتی از قرآن، وقتی می‌خواهد صحبت از هوای نفس کند، می‌فرماید: «أَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ». (سوره فرقان، آیه43)

اینجا هوای نفس جایگزین خدا می‌شود. می‌گوید من خود خدا هستم. من خدای توأم.

شیطان با شیطنت‌ها و وسوسه‌هایش نمی‌گذارد ما بندگی خدا کنیم.

اما هوای نفس می‌گوید من خود خدا هستم «إِلَهَهُ هَوَاهُ».

تو نمی‌توانی بدون اله زندگی کنی.

نمی‌توانی بدون معبود زندگی کنی.

نمی‌توانی تسلیم معبودی نباشی.

و از این رو است که اگر هوای نفس بر تو غلبه کند، او می‌شود معبود تو.

آن‌وقت تلاش می‌کنی، کارهای خوب می‌کنی، به ظاهر کارهای خدایی می‌کنی، کارهای عقل‌پسند می‌کنی.

اما غافل از اینکه ارزشی ندارد.

همه حبط و باطل است.

و منفورترین اعمال است.

چون در راستای عبودیت «الله» نبوده است.

پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) می‌فرماید: «أَعْدَى عَدُوِّكَ نَفْسُكَ اَلَّتِي بَيْنَ جَنْبَيْكَ». (مجموعة ورّام، ج۱، ص۵۹.)

شیطان دشمن آشکار تو است.

اما دشمن‌ترین دشمن تو همان است که بین دو پهلویت قرار گرفته

و پنجه‌هایش را در تو فرو ‌برده است؛

آنگاه شیطان نیز به کمک او آمده و تو را هلاک می‌کند.

می‌دانی چرا هلاک می‌شوی؟

چون پیش خود می‌اندیشی که بهترین کارها را انجام می‌دهی

و هدایت شده‌ای.

غافل از اینکه از «الله» پیروی نمی‌کنی،

عبد «الله» نیستی؛

بلکه عبد هوای نفس خودت هستی.

تا قبل از این هرگاه گناهی مرتکب می‌شدی،

چون «الله» را معبود خود می‌دانستی،

احساس فقر در مقابل معبودت می‌کردی،

استغفار می‌کردی.

اما وقتی هوای نفست بر تو غلبه کرد و معبود تو شد،

استغفار نخواهی کرد.

حتی گاهی طلبکار «الله» خواهی شد.

وای بر آن لحظه

که هلاکت خود را به دست خود رقم می‌زنی.

همین که حواست از «الله» به سوی خودت متمرکز شد،

آنگاه هوای نفس بر تو غلبه می‌کند

و عبد او خواهی شد

این یک نکته اصولی و پایه‌ای است

پس منم منم نکن

«من می‌خواهم، من می‌دانم، من بلدم، کسی قدر من را نمی‌داند و...»؛ همه هوای نفس است.

بر خود غرّه نشو

برخیز و دور بریز خدای خیالی‌ات را...