چقدر از ساعت استفاده میکنید؟

زمان مقوله ای مهم درحیات بشر

یکی از مقوله های مهم درحیات بشر، مدیریت زمان هست. زمانی که درآن زندگی می کنیم مانند مکانی که در آن دوران عمر را سپری می کنیم از هویت خاص و با ارزشی برخوردار است که برای لحظه لحظه آن باید برنامه ریزی کرد و قدر شناخت.

تعریف زمان و ویژگی های خاص آن

زمان چیزی است که حرمتش گاهی از اوقات از مکان و بسیاری از دارایی های انسان بالاتر است. زمان آن مدتی است که ما در اختیار داریم برای زندگی کردن و در واقع مقدار عمر مارا مشخص می کند.

این مدت یقینا مدت محدودی است که محدودیتش برای اکثر انسان ها نامعلوم است. و اگر در هر چیزی تغییر بوجود آید در زمان تغییر بوجود نمی آید. در زمین ممکن است تغییر بوجود بیاید ولی در زمان نه.

لذا زمان یکی از عناصرهولناک با عظمت وبا اقتدار است. هیبت زمان انسان را می گیرد.

گذران زمان هیبتی دارد که امیر مومنان علی(ع) می فرمایند: "اّلمُستَسلِمُ لِدَهر" (پسرم) من دیگر به سنی رسیده ام که تسلیم روزگار شدم.

یک بخشی از دهر همین گذر زمان است که سنت بسیار قوی الهی است و ما معمولا به آن توجهی نمی کنیم.

ما قدر زمان را نمی دانیم.

در کنار همه نعمتهای الهی ما نعمت زمان را داریم که معمولا به آن توجهی نمی کنیم. وقتی که عمر به پایان رسید؛ آنوقت می خواهیم آن را ببینیم. زمان خیلی اهمیت دارد.

در ماه رمضان ما در ظرف زمان مهمان این ضیافت الهی شده ایم؛ باید اساسا قدرزمان را بدانیم سپس قدر زمانی را که در آن مهمان هستیم بدانیم.

کسی که اساسا در زندگی خود ارزش زمان را نمی داند بعید است بتواند ارزش زمان رمضان را هم بفهمد.

بذل و بخشش زمان نداشته باشیم.

ما خیلی از دارایی های خودمان را میتوانیم بذل وبخشش کنیم ولی در مورد زمان باید سختگیر باشیم.

شما برای کسی و یا انجام کاری زمانی می گذارید ووقت صرف می کنید در واقع اگر دقت کنید جان خود را برای او فدا می کنید. وقتی شخصی از دنیا می رود در واقع زمان او تمام شده است.

موقع مرگ به انسان می گویند: می خواهی یک ساعت دیگر عمرت بیشتر شود؟ با تمام وجود می گوید بله!

همین یک ساعت آن وقت ارزش خودش را نشان می دهد. اگر برای کسی پول خرج کنید یا از توان جسمی وآبروی خویش صرف کنید ارزشش به اندازه ی زمانی که صرف می کنید نیست. ولی ما برعکس در صرف زمان سخاوتمندیم!

این مسئله تا حدی است که اگرکسی در رابطه با زمان مراقبت کند و حساسیت بخرج دهد می گویند آدم خوبی نیست!

باید به زمان جور دیگری نگاه کنیم. وقت کسی را نگیریم و وقت خودمان را ضایع نکنیم.

مرجع تقلید بزرگواری را می شناختم که وقتی به مسجد برای جماعت می آمدند حدودا 1تا 3 دقیقه وقت داشتند و ازهمین زمان کوتاه استفاده می کردند و قران تلاوت می کردند.

وقت خود را برای خدا بگذاریم

اگر برای کسی وقت بی ارزش باشد جان بی ارزش هست. یعنی معنویت وهر نوع ارتباط با خداوند بی ارزش هست.

برای خداوند باید کمی وقت بگذاریم یعنی جان خودمان را فدای خداوند کنیم. برای قرآن خواندن ونماز خواندن دنبال حال خوش نباشیم. زمان برای آن بگذاریم.

اگر برای خداوند وقت بگذارید خداوند می خرد. تنها جایی که می توانید وقت خود را سرمایه گذاری کنید نزد پروردگار عالم است. اوتنها کسی هست که ارزش زمان را می داند و قیمت آن را به تو پرداخت خواهد کرد. هرگز نماز خود را با عجله نخوانید. برای خداوند وقت به اندازه کافی بگذارید.

انسان مؤمن آنقدر موجود وقت شناس و با شعوری هست که خداوند متعال باید به او دستور بدهد برای امور عادی زندگیت وقت بگذار!

مثلا برای کار کردن 8 ساعت وقت بگذار یا وقت گذاشتن برای گفتگو با خانواده مانند اعتکاف در مسجدالنبی ارزشمند است ویا سرسفره که نشستید عجله نکنید و وقت بگذارید.

برای بقیه موضوعاتی که دستوری برای وقت گذاشتن نداریم حیف است که زمان را بیهوده صرف کنیم.

وقت گذاشتن برای چیزی یعنی فدای آن شدن

وقت گذاشتن برای چیزی یعنی فدا شدن برای آن.یعنی عمر را هدیه کردن. معلوم نیست وقتی حساب رسی کنند ببینیم چند دقیقه زندگی کردیم!

در روایات هست که خواب برادر مرگ هست. آدم مؤمن کم می خوابد و جسم خود را به کم خوابیدن عادت می دهد.

خوابیدن هنگام ظهر به مدت کوتاه مثلا نیم ساعت علاوه بر اینکه در سلامتی بدن به گفته پزشکان مفید است باعث می شود که خواب شب کوتاه تر شود.

متأسفانه سرگرمی های این زمانه زیاد جان انسان ها را می گیرد.

امام سجاد ع می فرمایند: تعجب می کنم از کسانی که درهم و دینار از دستشان می رود تأسف می خورند اما غروبها غمگین نمی شوند از اینکه یک روز از عمرشان رفت و دیگر باز نخواهد گشت.

وقتی که هر روز زیارت عاشورا بخوانید مانند این است که روزی 10 دقیقه جان خود را فدای اباعبدالله الحسین (ع) می کنید. چقدر فرق می کند با شخصی که همین زمان را صرف ابلیس می کند.

مدیریت زمان و کنترل آن بسیار مهم است وقبل از آن ارزش قائل شدن برا

ی زمان بسیار مهم است و بعد اعتنا کردن به زمان در جامعه باید فرهنگ شود. البته زمانی هم باید برای تفریح و فراغت گذاشته شود که به جای خودش محفوظ است.

آموزش و پرورش و اتلاف زمان دانش آموزان

در جامعه ما مدیریت زمان و صرفه جویی کردن در وقت وجلوگیری از هرز رفتن زمان نوعا کم است و جزء مقوله های تربیتی ما نیست. در آموزش و پرورش، مدارس علمیه ودانشگاه ها، یکی از چیزهایی را که باید یاد بدهند مهارتهایی است که طی این مهارتها، زمان را مدیریت کنند.

یکی از عوامل شیوع بسیاری از ناهنجاری ها در جامعه ما دوران دبیرستان هست که صرف زمان متناسب با انرژی و احساساتی که نوجوان دارد نیست و موجب هرز رفتن آن می شود.

بیکاری و رها بودن زمان در لسان امام صادق (ع) از مهمترین عوامل فساد است.

جوان انرژی زیادی دارد ولی عمده وقت او صرف شرکت در کلاس می شود و نباید در این شرایط از او انتظار شکوفایی استعدادهایش را داشت و انتظار داشت درگیر ابلیس نشود.

آموزش و پرورش ما در بسیاری از اصول خود کارشناسی شده نیست و طراحی شده توسط دشمنان قبل از انقلاب هست وکماکان به قوت خودش باقی ست.

کمیته های کارشناسی با دیدگاه عمیق که بتوانند ابن تحول ها را ایجاد بکنند و وقت جوانان ما پرت نرود؛ وجود ندارد.

در مدرسه بسیاری از مسائل مانند نماز آموزش داده می شود ولی در 12 سالی که بچه دانش آموز هست؛ مدیریت زمان را یاد نمی گیرد.

نماز برای انسان است لکن از اولین وجوه انسانی این است که انسان ارزش زمان را بداند؛ آن هم زمانی که موقت می باشد و دائم نیست و برای هر لحظه اش محاسبه ای خواهد بود.

علاوه بر جامعه همه ما باید نگرشمان را به زمان تغییر دهیم و موضوع آن دائما ذهن ما را مشغول خود کند.

ائمه اطهار(ع) برای گذشت زمان غصه می خوردند وقدر می دانستند؛ مثلا در دعایی در آغاز ماه مبارک رمضان، امام سجاد (ع) برای پایان ماه مبارک از روز اول غصه می خوردند.

عبادت،وقت گذاشتن برای خداوند متعال

برای خداوند متعال لازم نیست حتما احساس خرج کنید ویا دارایی های دیگر را بدهید. برای خداوند، زمان خرج کنید. به احساس خود نگاه نکنید که تمایل دارید یا نه؛ بلکه روزانه یک الی دو ساعت را برای عبادت زمان بگذارید.

این کار ارزشمندی هست که وقت خود را در مجالس ذکر جهت بدست آوردن معارف دینی و یا برای اندیشیدن در آیات آفاقی و انفسی که انسان را به سمت خداوند متعال سوق می دهد بگذارید.

یکی از وجوه بسیار مهم عبادت کردن، وقت گذاشتن برای خداوند متعال هست.

مثلا در نمار بسیاری از عبارات تکرار می باشد ولی مهم زمانی هست که برای خداوند متعال می گذارید.

برای زمان گذاشتن برای عبادت آدابی هست و در مکانهای شریفی باشد بهتر هست و یا مثلا نماز باید سر وقت باشد و زمان آن خیلی اهمیت دارد.

آیت الله بهجت(قدس) می فرمودند: نمازی که سر وقت خوانده شود؛ انسان را به درجات عالی می رساند حتی اگر کاملا توجه در آن نباشد.

مهمترین تمرین برای بدست آوردن قدرت مدیریت زمان، همین نماز هست.