شن در صدف تبدیل به مروارید میشود.
زغال سیاه هم زیر فشار لایههای زمین در طول قرنها تبدیل به الماس میشود.
اما هیچ کدام پروانه نمیشوند. پروانه هم از یک کرم آغاز کرده و تبدیل به پروانه شده است...
اما فرق پروانه با الماس و مروارید این هست که پروانه از خود اختیار دارد و به پرواز میرسد. اما الماس و مروارید میمانند تا کسی بیاید و آنها را کشف کند و به کار بگیرد.
هر سه ارزشمند هستند، اما پروانه، ارادهای آزاد دارد که میتواند پرواز کند. اما آن دو ارادهای از خود ندارند و باید به کار گرفته شوند.
فرق استراتژیست با نخبه همین است. نخبه ارزشمند است، اما باید کسی او را کشف کرده و به کار گیرد. همین است که معمولا در طی سال های گذشته، طبق تجربهای که نظام داشته، هر وقت نتوانسته زمینهی به کارگیری نخبگان را فراهم کند، مهاجرت ایشان از ایران هم رقم خورده است.
نخبهپروری در جامعهسازی راه به جایی نمیبرد. جامعهای میتواند انبوه نخبگان را در خود داشته باشد، اما عاجز از تصمیمسازی برای خود باشد؛ وابسته باشد و هیچ وقت طعم اراده آزاد و استقلال حقیقی را نچشد.
ایران اسلامی استراتژیستها و راهبردنگارهایی میخواهد که منتظر نمانند تا به کار گرفته شوند، بلکه نه تنها مسئولیت اجتماعی خود را تعریف میکنند، بلکه دیگران را نیز هدایت و مدیریت میکنند.
#پروانه_باشیم