اسلام بی نقص من (قسمت دهم)

بسم الله الرحمن الرحیم
اسلام بی نقص من (قسمت دهم)

در ادامه مبحث اسلام هستیم، اسلام نابی که خداوند متعال برای هدایت بشر فرستاده است.
بسیاری از افراد چون خداوند را به درستی نشناخته اند به درستی به دستورات این خالق حکیم مهربان عمل نمی کنند.
پس لازم است ابتدا از دریای شناخت خداوند قطره ای بچشیم ؛هرچندکه شناخت ذات خداوندکاری بسیار دشوار است و جز برای عارفان مقام والای او ممکن نیست؛لذا باید به شناخت صفات او پرداخت،هرچند دراین شناخت هم ، زبان و حیطه علم بشری ناقص است.
دوست دارم برای شناخت خداوند ابتدا از مهربانی بیکران او حرف بزنم ، این مهربانی را نمی توانم در هیچکس پیداکنم، مهربانی خالقی که بندگانش را واقعا و برای خودشان دوست دارد.
مهربانی و رحمت خداوند
میزان این رحمت واسعه را نمی دانم، فقط این را می دانم که فقط اوست که در تمام مراحل از رگ گردن به من نزدیک تر است و در همه مراحل زندگی در دنیا و آخرت خیر و صلاح مرا می خواهدو یاری ام می کند!!
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «خداوند بزرگ صد باب رحمت دارد یکی از آن را به زمین نازل کرده است و در میان مخلوقاتش تقسیم نموده و تمام عاطفه و محبتی که در میان مردم است از پرتو همان است، ولی نود و نه قسمت را برای خود نگاه داشته و در قیامت بندگانش را مشمول آن می سازد». (طبرسی، مجمع البیان، ج 1، ص 21؛ تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ج1، ص 24)
مهربانی مادر ذره ای از قطره رحمت الهی است، که حقیقتا ما وسعت رحمت الهی را نمی توانیم به تصویر بکشیم رحمت خدا به آن وسعتش _که شفاعت پیامبران و امامان و علما و شهداء گوشه ای از رحمت الهی است- در حالی شامل حال انسان می شود که همان مادر مهربان درآن روز از فرزندان فرار می کند و فرزندان از او فراری هستند. (عبس، ص 34-36)
کدام مادری حاضر است اهانت های پسرش را با یک استغفار و اظهار توبه قبول نماید، و حال آن که خداوند گناهان بنده را با توبه و اظهار پشیمانی قلبی می بخشد، خداوند آن قدر مهربان است که اگر کسی توبه کرد نه تنها زود راضی می شود و گناهان او را می بخشد،بلکه به جای گناهان او ثواب می نویسد در سوره فرقان می خوانیم: «و کسی که توبه کند و عمل صالح انجام دهد خداوند بدیهای آنان را تبدیل به خوبی ها می کند و خداوند بخشنده و مهربان است». (فرقان، 70-71)
حال سوالی مطرح است چرا از چنین خدای مهربانی باید ترسید؟
برای پاسخ به این سوال مقدماتی ذکر میشود:
مقدمه اول ـ مهربانی به آن معنایی که در انسانها معنی دارد ، برای خداوند متعال صفت نقص محسوب می شود. لذا چنین صفتی را نمی توان به خدا نسبت داد. مهربانی مادرانه اوّلاً صفتی غریزی است که ریشه در ترشّح برخی هورمونهای درون ریز دارد. لذا اگر اختلالی در ترشّح این هورمونها پیدا شود ، مهربانی مادرانه نیز دچار اختلال خواهد شد.
ثانیاً مهربانی مادرانه ، اگر چه در مواردی به نفع فرزند او تمام می شود ، ولی شخص مادر آن را صرفاً به نیّت نفع فرزند انجام نمی دهد ؛ بلکه نیاز خود او به محبّت ورزیدن است که وی را وادار به چنین کاری می کند. لذا اگر چنین مادری محبّت نورزد ، خودش احساس کمبود می کند. همان گونه که وقتی ما به نیازمندی کمک می کنیم ، برای این است که حسّ همنوع دوستی خود را ارضاء نماییم و الّا دچار عذاب وجدان می شویم. به تعبیر دیگر ، تمام کارهای آدمیان برای رفع نقص خودشان و کسب کمالات وجودی است ؛ و چنین کاری در مورد خدایی که کمال محض می باشد، بی معنی است.
ثالثاً مهربانی مادرانه ، اگر چه در مواردی به نفع فرزند او تمام می شود ، ولی همواره چنین نیست ؛ و برخی مادرها برای ارضاء حسّ مادرانه ی خویش ، دست به محّبت ورزی مخرّب زده ، فرزند خود را از تربیت درست و کسب برخی کمالات ، که در سایه ی تحمّل برخی مشکلات می باشد ، محروم می سازند. در حالی که محال است خداوند بنده ی خود را از کسب کمالات محروم سازد ؛ بلکه هر آنچه برای بنده کمال آور باشد ، خداوند متعال آن را در اختیار بشر قرار می دهد ؛ حتّی بلاها و مصیبتها و جهنّم نیز نوعی وسیله ی ایجاد کمال برای برخی بندگان می باشند.
ادامه دارد...

گردآورنده : فاطمه صالحی

منبع: قرآن کریم و سایت پرسمان