یکنواختی در بهشت(قسمت دوم و پایانی)

(بسم الله الرحمن الرحیم)
یکنواختی در بهشت(قسمت دوم و پایانی)

یکنواختی و دلزدگی را به دنبال ندارد؟,آیا جاودانگی در بهشت

هر انسانى در حد توان و استعداد خودش، به تمام خواسته ها و مطلوب هاى خویش مى رسد هنگامى که به هدف اصلى رسیده، دیگر به دنبال هدف دیگر نمى گردد . علاوه بر اینکه بهشت، داراى مراتب و درجاتى است و هر انسانى متناسب با استعدادها و مطلوب هاى خویش و زمینه هایى که در دنیا فراهم کرده، از درجات و بهشت هاى گوناگون، بهره مند مى شود . از این رو برخى در بهشت «رضوان»، گروهى در بهشت «فردوس» و عده اى در بهشت هاى دیگر جاى مى گیرند . هر انسانى به تناسب ویژگى هاى اخلاقى و تلاشى که در این دنیا انجام داده، به مراتبى از بهشت و بهشت ها دست خواهد یافت.
امام خمینى رحمه الله علیه خطاب به رهروان نور و هدایت مى فرماید:(بدان اى عزیز که عزم و اراده قویه در آن عالَم، خیلى لازم است و...) یکى از مراتب بهشت - که از بهترین بهشت ها است اراده و عزم است که انسان تا داراى اراده نافذ و عزم قوى نباشد، داراى آن بهشت و مقام عالى نشود) شرح چهل حدیث، صفحه 125
بنا بر آنچه گفته شد، بهشت تنها جاى خوردن و آشامیدن و بهره مندى از لذت هاى مشهور نزد عموم مردم نیست؛ بلکه کسانى که در این دنیا لذت هاى عمومى براى آنها جاذبه نداشته و با همت و تلاش، به دنبال دستیابى به مراتب علمى و معنوى بوده اند و یا با حفظ ایمان، در جهت اجراى طرح هاى عظیم، براى جامعه بشرى تلاش کرده اند؛ به طور یقین از بهشت ها و مراتب بهشت بالاتر بهره مند خواهند شد . هیچ گونه رکود، سکون و خستگى براى آنها پیش نمى آید و آنان تحقق آرزوهاى دست نیافته خود را به طور آسان تر و بدون مزاحمت در آنجا خواهند یافت.
حال ممکن است سؤال شود: آیا زندگى در بهشت خستگى آور نیست؟ انسان هر چه را نداشته باشد، وقتى به آن دست یافت، لذت مى برد. اگر قرار باشد همه نعمت ها را به بهترین صورت در یک زمان به انسان بدهند، آیا زندگى یکنواخت و ملالت آور نخواهد شد؟ در پاسخ به این پرسش، نظر سه تن از اندیش وران و دانشمندان بزرگ نقل مى شود:
1.شهید مرتضی مطهری
اگر آنچه که در بهشت هست، از نوع آن چیزهایى است که در دنیا است، مطلب از همین قرار است که در سؤال آمده؛ یعنى، آنجا هم انسان دچار دلزدگى و خستگى خواهد شد . امّا در بهشت انسان به چیزى مى رسد که عین خواسته نهایى او است و آن کمال مطلق است . به طورى که بعد از آن کمالى نیست که انسان در آرزوى مافوق آن باشد . قرآن هم ظاهراً براى همین نکته بوده است که این تعبیر را درباره بهشت مى کند: لایَبْغُونَ عَنْها حِوَلاً کهف (18 )، آیه 108
برعکس نعمت هاى دنیا - که وقتى داشته باشد خسته و طالب تحول و تجدد مى شود اگر به انسان چیزى بدهیم که ماوراى آن چیزى نیست و آن «همه چیز» باشد، دیگر خستگى معنا ندارد.
اینجا است که اهل معرفت معتقدند: مطلوب واقعى انسان (یعنى آنچه که در آرزوى انسان است) غیر از غریزه ها است . غریزه حساب دیگرى است؛ یک نیروى تقریباً مادّى و حیوانى است که انسان را مى کشاند . آن چیزى که به صورت هدف و ایده و کمال آرزو در انسان واقعاً وجود دارد، غیر از خدا هیچ چیز نیست.
حافظ مى گوید:
روشن از پرتو رویت نظرى نیست که نیست منت خاک درت بر بصرى نیست که نیست
ناظر روى تو صاحب نظرانند آرى سرّ گیسوى تو در هیچ سرى نیست که نیست
یا سعدى مى گوید:
به جهان خرّم از آنم که جهان خرم از اوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست
نه فلک راست مسلّم نه ملک را حاصل آنچه در سرّ سویداى بنى آدم از اوست
آنچه که در سّر سویداى بنى آدم مى دانند، همین است که او جز با خداى خودش با هیچ جا پیوند واقعى ندارد ؛ با هر چه پیوند داشته باشد، پیوندى است موقتى و مجازى، و روزى این پیوند را خواهد برید.
2.آیت الله جوادی آملی دامت برکاته:
ما اگر معناى ثبات را از سکون جدا کنیم و براى ما روشن شود که به دارالقرار مى رسیم، این سؤال براى ما مطرح نیست. ما یک ساکن داریم و یک ثابت . مثلاً درختى اینجا ساکن است، امّا بالاخره از بین مى رود . امّا معادلات ریاضى ثابت هستند و زمان ندارند . نه در مکان خاصى و نه در زمان خاصى قرار دارند . قضایاى ریاضى نه در مکانى هستند که بشوند متمکّن و نه تاریخ و زمان دارند که بشوند متزّمن . اگر چیزى نه زمان دار بود و نه مکان دار، ثابت است و نه ساکن . انسان هم که به دار ثبات و دارالقرار مى رسد، خستگى و دلزدگى براى او معنا ندارد؛ زیرا آنچه ملال آور است، رکود و سکون است، نه ثبوت و لذت دائمى.
3.آیت الله حسن زاده آملی رحمه الله علیه:
به فرموده خداى متعال: لَهُمْ ما یَشاؤُنَ فِیها سوره ق آیه 35
در بهشت برای آنان هر چه بخواهند حاضر است. این آیه و آیات مشابه، دلالت مى کند که خواسته هاى نفس در عالم آخرت، به انشاى (ایجاد ) او است، بلکه همه لذّت ها و رنج هاى او در آن عالَم، از مقوله فعل اند، نه اِنفعال. لذّت هاى دنیوى همه از قبیل انفعال اند؛ یعنى، از خارج بر نفس وارد مى شوند و در وى اثر مى کنند. برخلاف لذت هاى آخرت که از باب فعل و تأثیر و انشاى نفس اند . در روایت آمده است: فرشتگان باید از اهل بهشت اجازه بگیرند تا بر آنان وارد شوند و بالاترین سلطنت ها همین است که اهل بهشت، هر چه اراده کننده، بشود. آنچه ملالت و خستگى را به دنبال دارد، انفعال نفسانى است؛ نه فعل و تأثیر و انشاى نفس و لذا در عالم آخرت، هیچ گونه خستگى و مَلالتى وجود ندارد هزار و یک نکته، نکته 796 و 923
در پایان گفتنى است: آن گاه آدمى از لذتى دلزده مى شود که رفته رفته خسته شود و لذت او رو به کاهش باشد . اما اگر خستگى بر انسان عارض نشود و همچنان آدمى در اوج لذت باشد، احساس دلزدگى براى او پیش نمى آید . و این همان ویژگى نعمت هاى بهشت و لذت هاى بهشتیان است که خداوند متعال به لطف و کرامت خود، به تمامى مؤمنان درستکار و بندگان دوست دارش نصیب مى فرماید.
گردآورنده:زینب قاری
منبع:سایت پرسمان