تفکر در حیات دنیایی

بسم الله الرحمن الرحیم
انسان در هر مرحله‌ای از دوران زندگی‌اش باشد، دوران گذشته‌اش را به یاد می‌آورد و حتی ممکن است روزانه آن‌ها را مرور کند.
اگر در مرحله جوانی باشد، دوران نوجوانی و کودکی خودش را به یاد می‌آورد.
می‌تواند مراحلی را که گذرانده و به این مرحله رسیده را به خاطر بیاورد.
می‎تواند بفهمد که هر مرحله‌ای که گذرانده چقدر با مرحله قبلی متفاوت بوده است. چه بسیار احساسات و تعلقاتی که داشته تغییر کرده است. چه بسیار موضوعاتی که مهم و اساسی می‌دانسته، اما اکنون برایش پیش پا افتاده است.

کودک که بود، با عروسک و توپی سرگرم می‌شد و همه دنیایش بازی با آن‌ها بود.
اما در دوران نوجوانی نه تنها این‌ها او را سرگرم نمی‌کنند؛ بلکه بازی با آن‌ها مسخره به نظرش می‌آید.
در دوران جوانی می‌فهمد که این‌ها بازی‌های دوران کودکی بود و تمام.
می‎فهمد که دوران نوجوانی هم با اسباب‌بازی‌هایی سرگرم می‌شد که الآن و در دوره جوانی آن‌ها نیز برایش مضحک و خنده‌دار است.
اکنون در سن جوانی ایستاده و با خودش می‌اندیشد و تمام توجهش را متمرکز می‌کند به این موضوع که نکند به مرحله دیگر زندگی‌ام برسم، به مرحله میانسالی و پیری برسم و آنگاه تمام آنچه در این دوران و مرحله از عمرم با تلاش و کوشش به دنبال آن هستم، اسباب‌بازی‌ای بیش نباشد.
آیا وقتی به مرحله میانسالی رسیدم، آنچه الآن برایش به آب و آتش می‌زنم؛ بازیچه و سرگمی است یا نه، همان اصولی است که باید به آن‌ها متمرکز شوم و برای رسیدن به آن تمام هستی‌ام را فدا کنم؟
به آیه 32 سوره انعام می‌اندیشم و تمام توجهم را به کلمه کلمۀ این آیه مبارک تمرکز می‌دهم که فرمود: «وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ، وَلَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ، أَفَلَا تَعْقِلُونَ؛ و زندگی دنیا جز بازی و هوسرانی هیچ نیست و همانا سرای دیگر برای اهل تقوا نیکوتر است، آیا تعقل نمی‌کنید؟»
آنگاه تمام توجهم را می‎دهم به اینکه اهل تقوا چه کسانی‌اند که سرگرم بازی و هوسرانی دنیا نمی‌شوند؟
چه می‌کنند که وقتی به مرحله دیگر از عمرشان می‌رسند، حسرت گذشته را نمی‌خورند و لهو و لعب‌های هر دوره از زندگی آن‌ها را مجذوب و مشغول خود نمی‌کند؟
و چه زیبا حضرت امیرالمؤمنین(علیه‌اسلام) در خطبه متقین می‌فرماید: «قُلُوبُهُمْ مَحْزُونَةٌ، وَ شُرُورُهُمْ مَأْمُونَةٌ، وَاَجْسادُهُمْ نَحيفَةٌ، وَ حاجاتُهُمْ خَفيفَةٌ، وَ اَنْفُسُهُمْ عَفيفَةٌ؛ دل‌هاي‌شان محزون، همگان از آزارشان در امان، بدن‌هاي‌شان لاغر، نيازهاي‌شان سبك و نفوس‌شان با عفّت است.»
در کلمه کلمۀ این کلام، دریایی از معرفت نهفته است.
باشد که ما نیز رهیافتگان این مسیر باشیم...