(برادر یعنی عباس(ع

یکی از نمودهای برجسته درباره شخصیت قمر بنی هاشم علیه السلام نقش برادری ایشان است که نمادی از وفاداری و ایستادگی به پای برادر به شمار می آید. نقش برادری در زندگی همه افراد به نوعی تجربه می شود و حتی پیشنهادهای دینی برای بستن عقد اخوّت و برادری، تأکیدی بر جدّی گرفتن این نقش حمایتی است. زمانی که فرد در جایگاه یک برادر قرار می گیرد، ترکیبی از محبت و حمایت دوسویه را تجربه می کند که هم حق آور است و هم تکلیف آور. در میان مردم، حضرت عباس علیه السلام از این نظر نیز در اوج است و نقش برادری خویش را با ازخودگذشتگی، فدا شدن و قطعه قطعه شدن به پای برادر خود، سالار شهیدان به خوبی هر چه تمام تر ایفا کرد و اسوه ای شده برای هر که در این نقش سودای رقابت در سر دارد. گذشته از بُعد قدسی و معنوی این اسوه، نکته های دیگری هم درباره برادر بودن ضروری است که نیازمند توجه بیشتری است. نکته هایی مانند لزوم ارتباط بیشتر، همدلی و رسیدگی فزون تر، توجه به نقاط مشترک در این نقش، تداوم این جایگاه و تقویت آن حتی پس از استقلال و ازدواج و نیز احساس مسئولیت همه جانبه درباره برادر در هر موقعیت سنی و اجتماعی که باشند.

حضرت عباس(ع) در یک نگاه:

حضرت عباس علیه السلام، فرزند علی علیه السلام و امّ البنین، در روز چهارم شعبان سال 26 قمری در مدینه چشم به جهان گشود. کنیه او «اباالفضل» و از القاب او «قمر بنی هاشم»، «باب الحوائج»، «حامل اللواء» (پرچمدار) و «عبد صالح» است. آن حضرت در خانه علی علیه السلام و در دامان مادری باایمان و وفادار و در کنار حسن و حسین علیه السلام رشد کرد و از این خاندان پاک درس های بزرگ انسانیت، شهادت و صداقت آموخت. سرانجام آن حضرت در محرم سال 61 هجری در 35 سالگی در کربلا به شهادت رسید.

فضیلت ها:

حضرت عباس علیه السلام از معدود غیرمعصومان است که از معصوم؛ یعنی امام صادق علیه السلام برای ایشان زیارتنامه صادر شده است. همچنین در زیارت ناحیه مقدسه درباره حضرت عباس علیه السلام به صورت اختصاصی بیانات بلندی وجود دارد و ایشان در دیگر احادیث نیز مورد ستایش معصومان قرار گرفته است؛ چنان که امام سجاد علیه السلام فرمود: «عمویم عباس در روز قیامت چنان جایگاهی دارد که همه شهدا به جایگاه او غبطه می خورند».

آن حضرت توفیق یافت چهار معصوم را درک کند و از محضر آنان بهره مند شود. پدرش امیرمؤمنان علیه السلام، امام حسن علیه السلام، امام حسین علیه السلام و همچنین امام سجاد علیه السلام.

رویدادهای زمانه:

چهارده سال از عمر عبّاس علیه السلام در کنار امام علی علیه السلام گذشت؛ دورانی که علی علیه السلام با دشمنان درگیر بود. گفته اند عبّاس علیه السلام در برخی از آن جنگ ها شرکت داشت، ولی علی علیه السلام به او اجازه پیکار نمی داد.

در جنگ صفین، زمانی که سپاه معاویه راه آب را به روی امیرمؤمنان علیه السلام و سپاهش بسته بود، امام جمعی را به فرماندهی امام حسین علیه السلام برای باز کردن راه فرستاد که عباس علیه السلام هم در آن جمع حاضر بود و در رکاب برادرش می جنگید.

چهارده ساله بودکه پدرش در محراب کوفه در رمضان سال چهلم هجری به شهادت رسید.

عباس علیه السلام چند سال پس از شهادت پدرش، در هیجده سالگی با لُبابه دختر عبداللّه بن عبّاس ازدواج کرد. حاصل ازدواج عباس با لبابه، دو فرزند به نام های عبیداللّه و فضل بود.

عباس علیه السلام سال های تلخ امامت برادرش حسن علیه السلام را تجربه کرد. وقتی امام حسن علیه السلام مسموم و شهید شد، عباس 24 ساله بود.

پس از مرگ معاویه، هنگامی که حاکم مدینه امام حسین علیه السلام را به دارالاماره دعوت کرد تا پیام یزید را به او برساند، عباس علیه السلام به همراه سی نفر در بیرون حاضر بودند و ترس از حضور آنان سبب شد که در آن روز هیچ خطری امام را تهدید نکند.

عباس علیه السلام در کربلا حماسه ای آفرید که تاریخ نظیر آن را در برگ های خود ندارد. او با پس زدن امان نامه امویان، بزرگ ترین درس وفاداری به معشوق را در جامعه انسانی به یادگار گذاشت.

عباس در نزد ابا عبدالله(ع):

در مقام و منزلت ایشان در نزد برادران معصوم خویش امام حسن (ع) و امام حسین (ع) همین بس که در شب عاشورا، وقتی دشمن در مقابل کاروان امام حسین (ع) حاضر شد و در رأس آن‌ها عمر بن سعد شروع به دادوفریاد کرد، امام حسین (ع) به حضرت عباس (ع) فرمود: برادر جان، جانم به فدایت! سوار مرکب شو و نزد این قوم برو و از ایشان سؤال کن که به چه منظور آمده‌اند و چه می‌خواهند. در این ماجرا دو نکته مهم وجود دارد یکی آنکه امام به حضرت عباس می‌فرماید: من فدایت شوم. این عبارت دلالت بر عظمت شخصیت عباس (ع) دارد، زیرا امام معصوم العیاذ بالله سخنی بی‌مورد و گزاف نمی‌گوید و نکته دوم آنکه، حضرت به‌عنوان نماینده خود عباس (ع) را به اردوی دشمن می‌فرستد.روز عاشورا هنگامی‌که حضرت عباس (ع) از اسب بر روی زمین افتاد، امام حسین (ع) فرمودند: «الان انکسر ظهری و قلت حیاتی» یعنی (اکنون پشتم شکست و چاره‌ام کم شد). این جمله بیانگر اهمیت حضرت عباس (ع) و نقش او در پشتیبانی از امام حسین (ع) است.

منابع:سایت کرب بلا / سایت حوزه